L'EAU

Mijn ogen jeuken en aan mijn wimpers hangen lange draden van slaap. Lange draden die mijn ogen als luiken laten sluiten. De duisternis die zich toont veranderd in luttele seconden tot een kleurrijk tafereel. En ik vergeet waar het over ging.

Ogen zijn zoals letters, ze kunnen je zoveel vertellen maar je moet ze wel kunnen lezen. Ze kunnen lange ridderlijke verhalen vertellen over jonkvrouwen en draken. Ze kunnen je meenemen op een reis naar het Oosten. Of ze kunnen je naar huis leiden. Waar je er uiteindelijk in zal verdrinken.
Maar je zal geen koude voelen, integendeel. Het water zal aangenaam zijn en je zal zwemmen en nooit meer bovenkomen om lucht te happen.

Lucht is overbodig wanneer je eigenlijk alleen maar wil zwemmen. Het warme water is hetgene dat je in extase brengt. En ook al zeg je mij dat je lichaam droog is, wil ik toch in je baden.

IK WIL NIET BEGREPEN WORDEN

Ik wil niet begrepen worden.
Ik wil niet begrepen worden
Ik wil niet begrepen worde
Ik wil niet begrepen word
Ik wil niet begrepen wor
Ik wil niet begrepen wo
Ik wil niet begrepen w
Ik wil niet begrepen
Ik wil niet begrepe
Ik wil niet begrep
Ik wil niet begre
Ik wil niet begr
Ik wil niet beg
Ik wil niet be
Ik wil niet b
Ik wil niet
Ik wil nie
Ik wil ni
Ik wil n
Ik wil
Ik wi
Ik w
Ik
I

En de parels in mijn ogen evenmin.

Smikkel.

Dit is mijn groot verdriet.
Mijn luchtwegen die zeggen dat ze niks meer toelaten.
Mijn handen die constant rillen.
En de remedie om dit alles te verhelpen.
Droogweg sprak ik andere woorden dan die jij wilde horen.
Helpen deed het niet.
Mijn onderbewustzijn moet worden aangewakkerd.
Net als mijn longen.
Ik moet kunnen woorden leggen die ik eigenlijk niet geloof.
En dat zei ik.
Ik dacht aan je lokken en hoe ik er vroeger met speelde.
Toen het onze nog gezond was.
En toen je uiteindelijk weer naar me keek.
Wist ik meteen dat het terminaal was,
deze liefde van jou voor mij.

PERIOD.

Ik zou u willen vertellen over de knoop. En hoe die mijn leven in beslag nam.
Maar ik geloof niet dat ik daarvoor genoeg woorden in mijn hoofd heb. Misschien komt dat nog, later. Als mijn vrouwe en ik elk ons plekje in dat grote bestaan gevonden hebben. Bij elkaar bedoel ik dan.

Maar goed. De knoop is er. En ik die leef er omheen. Negerend. Onwetend.
Hoewel de knoop me bijna dagelijks verstikt. En ik niet goed meer weet hoe het nu eigenlijk allemaal verder moet. Blijf ik toch inhaleren.

PLS

Als al onze mijmeringen van vroeger in gouden kaders geplaatst worden, zullen wij de muren om ons heen slopen. Met hamer en beitel, stuk voor stuk. Elk stukje zal zijn plaats vinden in een ander bestaan. En we zullen een huis bouwen, een huis vol gebroken stenen en tweedehands cement. Het dak zal onbestaande zijn en van regen zal er nooit sprake geweest zijn. De vloer bekleden we met oude kranten uit het jaar 98 en we zullen letters tot ons nemen als nooit tevoren. Een deur hebben we niet nodig en een klink al zeker niet. En spreek me niet over vensters, want wij hebben geen uitzicht nodig. We zullen enkel de lucht, wolken en een stukje van de oude Canadese eik zien.

De stilte zal overheersen en de bladeren zullen we al lang niet meer horen ritselen.

XY

Het is warm en vloeibaar en doet pijn. Ik vroeg je de verwarming wat lager te zetten. de droogte in m'n keel liet me talloze keren hoesten. Je bleef me maar water inschenken.
Je floot de kaars uit door het spleetje tussen je tanden. Ik had dat spleetje altijd al maar niks gevonden. Hoewel het nu z'n praktische bijkomst wel heeft gevonden.
Ik geloof niet dat ik ooit al zo'n duisternis had meegemaakt. Dat speelse, dat sensuele.
De intensheid van het moment greep me naar de keel. Mijn oh zo droge keel.

En ik maar zoeken naar dat glas

Slaapwel2///

Mijn vriend is komen te gaan.














Ik zal je missen.

Slaapwel.

Ik kuste het beest een laatste keer slaapwel en praatte hem wat moed in. Ik vertelde mijn harig monster dat hij straks vrolijk over de velden zou hollen en dat hij gelukkig zal zijn.
En als de ochtend vervlogen is, zullen we samen naar het einde wandelen en zal ons afscheid eindeloos zijn.
De onwetendheid in je ogen kwetst me meer dan een granaatscherf in mijn oog/mond/hart. Maar ik weet dat je gelukkig deze plaats verlaat. En de vloer van de keuken mag dan nog zo koud zijn. Ik voel het niet. Ik voel enkel je pels en je natte tong tegen m'n wang. Het ga je goed oude rakker.

Ook al ben je nog zo jong.

Zzz.

Zonder te hervallen in oude gewoontes
kuste ik jouw gesloten oogleden.
En als je kan ontsnappen
aan de omhelsing van mijn bovenste twee ledematen.
Open dan je ogen
en vertel me dat ik de juiste ben.
Maar als je weg loopt
dan ren ik de tegenovergestelde richting uit.
In de hoop je weer tegen te komen.

First day of summer.

Ritje, hier en daar.
De lach,
die kwam spontaan.
Het oogcontact niet.
En later op de avond,
doofde het licht in mijn ogen
en de dood kwam binnengeslopen.
Als een zwart kleed dat zich rondom mijn dierbaarste bezit wikkelt.

Geen oogcontact, geen lach,
geen vingertop op mijn lippen die me het zwijgen oplegt.

0 Gram /// Schaamrood

Ingrediënten: Sprankelend water, suiker, kleurstof E150d, voedingszuur E338, plantenextracten, cafeïne. VOEDINGSWAARDE PER 100 ml: energetische waarde 180 kj (42 kcal); eiwitten 0 g; koolhydraten 10,6 g (waarvan suikers 10,6 g); vetten 0 g (waarvan verzadigde vetzuren 0 g); voedingsvezels 0 g; natrium 0 g.

Mijn dood.
En die van velen.

///

Verdacht rood werden je kaken toen ik je vroeg met me mee te gaan.
Waarheen wisten we niet. De mogelijkheden waren enorm. Maar we wisten allebei evengoed dat we nergens heengingen. En toen de poorten van onze harten eindelijk opengingen,
kwam er uit het mijne alleen maar teer. En uit het jouwe kwam frisdrank.

Ik nam een beker en dronk ervan. Jij deed hetzelfde. Je lippen kleurden zwart en je ogen vertelden me genoeg. Dit had je laatste slok geweest. En ik,

ik was pas begonnen.

Worstje

Ik droomde iets deze nacht. Ik droomde geluk.
In geuren, kleuren en klanken.
Iemand sprak:
"Nu is alles anders"
En ik kon het niet geloven, geloof ik.
Zo simpel
Zo simpel

De zon die door het raam op je haar viel. En dat bruin iets dat leeft, tussen ons in.
De witte lakens en een frisse zomerbries.
Zo simpel
Zo simpel

Tiens tiens.

Het veranderen van gedaante heeft me altijd al iets gedaan.
Je speelt, je rolt, je krolt.
Anders dan alle dagen. Ben ik soms gescheiden van je.
Je gedachten torpederen de mijne. Met kleine explosies.
Waar uit het vuur volgt. Die warmte die ik nodig had, geschonken door onderzeese raketten.
Ik drink water. Ik spaar water, ik verspil water.//////
Drie sterren, wit als niks. En niks kan eigenlijk het witst zijn.
Maar dit heb ik je al vaak verteld.
En even iets anders.
Reeds 19 lentes, op naar 20. (Weet je, dit valt best letterlijk te nemen)
En toch zulke oude handen. De groeven vullen zich met zonden en haar.
Maar ik onderga. En als ik leef, zoals ik altijd al geleefd heb. Zullen deze handen nooit jonger worden. Noch sterven.////////////////////////////////////
Ik zou zo graag een ridder zijn. Je weet wel, zo eentje met een ijzeren harnas. Een lans hoeft niet. Ik zou enkel vallen.///////////
Je////
Weet/////////
Wel//
Wat//////
Ik///////////////
Bedoel///
Ik bedoel ruis in de kronkels. Ruis in het horen, zien en zwijgen.
Hoe eindeloos we het ook allemaal bedoelen, uiteindelijk zal enkel de elite eindeloos zijn.//////
//
/
////
//////
///
/////
//
/
/
//
////////////////////
//

Hoofdpijn

Opnieuw en opnieuw.
Het komt, het gaat.
Met mij gaat alles goed.
Hoe zit het nu met jou?

Ik dacht het wel.
Je lijkt me wel te snappen.
Het hoeft voor mij al lang niks meer te zijn dan
"Hallo, hoe gaat het."

Ik neem je tot me.
Je neemt me tot jou.
En ik laat het gebeuren.
Het geeft niks.

Karlsquell.

Flesje na flesje.
Zie ik hoe de leegte zich vult.

Ik heb een drankprobleem.

Gedachtegoed van een puber.

Ik zou het allemaal kunnen neerschrijven. Hoe ik me voelde toen je me het laatst kuste bijvoorbeeld. Of hoe ik naast je lag en keek hoe je je ogen sloot. Toen ik even vergat, wat ooit belangrijk was.
Mijn liefste, wees nu alsjeblieft niet meer kwaad op me, ik ben al lang een ander mens. En als je dan uiteindelijk gaat, neem dan m'n hand en begeleid me naar de zee. Wandel mij er zachtjes in. Tot we het zout aan onze lippen proeven. Zodat we nooit meer zullen zijn, wat ooit belangrijk was.

Little Boy

Het voedsel is rot.
Het drinken verdampt.
Stampt,
in mijn maag.
Als kleine jongen
in een ver Aziatisch land.
Lang, lang geleden
heeft hij gestreden
als geen ander.
Dorre plekken
op voeten en tanden.
Handen
zonder vingers.
Als kinderen
zonder ouders.
De wereld blijft maar groeien.
Kouder
en
kouder
en
kouder.

Uw loyale dienaar.

Ik heb geen liefste meer.
Mijn besef is weggevlogen.
Ik heb geen liefde meer.
Alles is opgebruikt.
Ik heb geen hoop meer.
Het doemdenken grijpt me bij de keel.
Ik heb geen verdriet meer.
Mijn ogen zijn dode kelders.
Ik heb geen gevoel meer.
Het mes door mijn hart bewijst dat.

Ik koester enkel nog momenten.
Het park, de sneeuw en de straatverlichting.
Ik koester enkel nog gedachten.
Eindelijk alleen te zijn.
Ik koester enkel nog de tijd.
Ook al draaien de wijzers al lang niet meer.
Ik koester enkel nog mijn schild.
Of hoe ik nooit ben wie ik denk te zijn.

De rook vult zich in mijn longen,
en gaat nooit meer weg.

And all the tears in your eyes started dancing when they saw me.

Het gapend gat dat verstopt zit in het achterste van mijn hersenpan
wordt groter en groter.
Het heeft alreeds het plichtsbesef en de wilskracht verzwolgen.
Binnen de kortste keren zal ik uit niets anders meer bestaan dan loze gedachten, oppervlakkigheid en een klein sprankeltje hoop.
Het is die hoop die er voor zorgt dat ik er nog steeds bij ben.
Bij alles wat gebeurd stel ik vragen. Vragen zonder antwoord.
Het zijn van die vragen die een mens doen doordraaien.
Ik heb het je al gezegd. En ik zeg het opnieuw. Telkens weer. Het geeft niks.

Scrabble

Je flesje water staat hier nog,
Onaangeroerd.
Ik durf het niet verzetten.
Ik durf het niet aanraken.
In de hoop dat je terug zal komen.
Om het laatste restje uit te drinken.
Dan zal ik zeggen,
"Ik was je bijna kwijt, schat."
En we zouden weer praten, lachen en spelen.
Scrabble ofzo.
Ik zou je laten winnen,
Zodat jij me weer zou kunnen plagen.
Omdat ik niet tegen mijn verlies kan.
Maar zo zal ik gelukkig zijn.
En ik hoop jij ook.