Het gapend gat dat verstopt zit in het achterste van mijn hersenpan
wordt groter en groter.
Het heeft alreeds het plichtsbesef en de wilskracht verzwolgen.
Binnen de kortste keren zal ik uit niets anders meer bestaan dan loze gedachten, oppervlakkigheid en een klein sprankeltje hoop.
Het is die hoop die er voor zorgt dat ik er nog steeds bij ben.
Bij alles wat gebeurd stel ik vragen. Vragen zonder antwoord.
Het zijn van die vragen die een mens doen doordraaien.
Ik heb het je al gezegd. En ik zeg het opnieuw. Telkens weer. Het geeft niks.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten