Mijn ogen jeuken en aan mijn wimpers hangen lange draden van slaap. Lange draden die mijn ogen als luiken laten sluiten. De duisternis die zich toont veranderd in luttele seconden tot een kleurrijk tafereel. En ik vergeet waar het over ging.
Ogen zijn zoals letters, ze kunnen je zoveel vertellen maar je moet ze wel kunnen lezen. Ze kunnen lange ridderlijke verhalen vertellen over jonkvrouwen en draken. Ze kunnen je meenemen op een reis naar het Oosten. Of ze kunnen je naar huis leiden. Waar je er uiteindelijk in zal verdrinken.
Maar je zal geen koude voelen, integendeel. Het water zal aangenaam zijn en je zal zwemmen en nooit meer bovenkomen om lucht te happen.
Lucht is overbodig wanneer je eigenlijk alleen maar wil zwemmen. Het warme water is hetgene dat je in extase brengt. En ook al zeg je mij dat je lichaam droog is, wil ik toch in je baden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten