Smikkel.

Dit is mijn groot verdriet.
Mijn luchtwegen die zeggen dat ze niks meer toelaten.
Mijn handen die constant rillen.
En de remedie om dit alles te verhelpen.
Droogweg sprak ik andere woorden dan die jij wilde horen.
Helpen deed het niet.
Mijn onderbewustzijn moet worden aangewakkerd.
Net als mijn longen.
Ik moet kunnen woorden leggen die ik eigenlijk niet geloof.
En dat zei ik.
Ik dacht aan je lokken en hoe ik er vroeger met speelde.
Toen het onze nog gezond was.
En toen je uiteindelijk weer naar me keek.
Wist ik meteen dat het terminaal was,
deze liefde van jou voor mij.