L'EAU

Mijn ogen jeuken en aan mijn wimpers hangen lange draden van slaap. Lange draden die mijn ogen als luiken laten sluiten. De duisternis die zich toont veranderd in luttele seconden tot een kleurrijk tafereel. En ik vergeet waar het over ging.

Ogen zijn zoals letters, ze kunnen je zoveel vertellen maar je moet ze wel kunnen lezen. Ze kunnen lange ridderlijke verhalen vertellen over jonkvrouwen en draken. Ze kunnen je meenemen op een reis naar het Oosten. Of ze kunnen je naar huis leiden. Waar je er uiteindelijk in zal verdrinken.
Maar je zal geen koude voelen, integendeel. Het water zal aangenaam zijn en je zal zwemmen en nooit meer bovenkomen om lucht te happen.

Lucht is overbodig wanneer je eigenlijk alleen maar wil zwemmen. Het warme water is hetgene dat je in extase brengt. En ook al zeg je mij dat je lichaam droog is, wil ik toch in je baden.

IK WIL NIET BEGREPEN WORDEN

Ik wil niet begrepen worden.
Ik wil niet begrepen worden
Ik wil niet begrepen worde
Ik wil niet begrepen word
Ik wil niet begrepen wor
Ik wil niet begrepen wo
Ik wil niet begrepen w
Ik wil niet begrepen
Ik wil niet begrepe
Ik wil niet begrep
Ik wil niet begre
Ik wil niet begr
Ik wil niet beg
Ik wil niet be
Ik wil niet b
Ik wil niet
Ik wil nie
Ik wil ni
Ik wil n
Ik wil
Ik wi
Ik w
Ik
I

En de parels in mijn ogen evenmin.

Smikkel.

Dit is mijn groot verdriet.
Mijn luchtwegen die zeggen dat ze niks meer toelaten.
Mijn handen die constant rillen.
En de remedie om dit alles te verhelpen.
Droogweg sprak ik andere woorden dan die jij wilde horen.
Helpen deed het niet.
Mijn onderbewustzijn moet worden aangewakkerd.
Net als mijn longen.
Ik moet kunnen woorden leggen die ik eigenlijk niet geloof.
En dat zei ik.
Ik dacht aan je lokken en hoe ik er vroeger met speelde.
Toen het onze nog gezond was.
En toen je uiteindelijk weer naar me keek.
Wist ik meteen dat het terminaal was,
deze liefde van jou voor mij.

PERIOD.

Ik zou u willen vertellen over de knoop. En hoe die mijn leven in beslag nam.
Maar ik geloof niet dat ik daarvoor genoeg woorden in mijn hoofd heb. Misschien komt dat nog, later. Als mijn vrouwe en ik elk ons plekje in dat grote bestaan gevonden hebben. Bij elkaar bedoel ik dan.

Maar goed. De knoop is er. En ik die leef er omheen. Negerend. Onwetend.
Hoewel de knoop me bijna dagelijks verstikt. En ik niet goed meer weet hoe het nu eigenlijk allemaal verder moet. Blijf ik toch inhaleren.

PLS

Als al onze mijmeringen van vroeger in gouden kaders geplaatst worden, zullen wij de muren om ons heen slopen. Met hamer en beitel, stuk voor stuk. Elk stukje zal zijn plaats vinden in een ander bestaan. En we zullen een huis bouwen, een huis vol gebroken stenen en tweedehands cement. Het dak zal onbestaande zijn en van regen zal er nooit sprake geweest zijn. De vloer bekleden we met oude kranten uit het jaar 98 en we zullen letters tot ons nemen als nooit tevoren. Een deur hebben we niet nodig en een klink al zeker niet. En spreek me niet over vensters, want wij hebben geen uitzicht nodig. We zullen enkel de lucht, wolken en een stukje van de oude Canadese eik zien.

De stilte zal overheersen en de bladeren zullen we al lang niet meer horen ritselen.

XY

Het is warm en vloeibaar en doet pijn. Ik vroeg je de verwarming wat lager te zetten. de droogte in m'n keel liet me talloze keren hoesten. Je bleef me maar water inschenken.
Je floot de kaars uit door het spleetje tussen je tanden. Ik had dat spleetje altijd al maar niks gevonden. Hoewel het nu z'n praktische bijkomst wel heeft gevonden.
Ik geloof niet dat ik ooit al zo'n duisternis had meegemaakt. Dat speelse, dat sensuele.
De intensheid van het moment greep me naar de keel. Mijn oh zo droge keel.

En ik maar zoeken naar dat glas

Slaapwel2///

Mijn vriend is komen te gaan.














Ik zal je missen.

Slaapwel.

Ik kuste het beest een laatste keer slaapwel en praatte hem wat moed in. Ik vertelde mijn harig monster dat hij straks vrolijk over de velden zou hollen en dat hij gelukkig zal zijn.
En als de ochtend vervlogen is, zullen we samen naar het einde wandelen en zal ons afscheid eindeloos zijn.
De onwetendheid in je ogen kwetst me meer dan een granaatscherf in mijn oog/mond/hart. Maar ik weet dat je gelukkig deze plaats verlaat. En de vloer van de keuken mag dan nog zo koud zijn. Ik voel het niet. Ik voel enkel je pels en je natte tong tegen m'n wang. Het ga je goed oude rakker.

Ook al ben je nog zo jong.

Zzz.

Zonder te hervallen in oude gewoontes
kuste ik jouw gesloten oogleden.
En als je kan ontsnappen
aan de omhelsing van mijn bovenste twee ledematen.
Open dan je ogen
en vertel me dat ik de juiste ben.
Maar als je weg loopt
dan ren ik de tegenovergestelde richting uit.
In de hoop je weer tegen te komen.

First day of summer.

Ritje, hier en daar.
De lach,
die kwam spontaan.
Het oogcontact niet.
En later op de avond,
doofde het licht in mijn ogen
en de dood kwam binnengeslopen.
Als een zwart kleed dat zich rondom mijn dierbaarste bezit wikkelt.

Geen oogcontact, geen lach,
geen vingertop op mijn lippen die me het zwijgen oplegt.