Ik heb geen liefste meer.
Mijn besef is weggevlogen.
Ik heb geen liefde meer.
Alles is opgebruikt.
Ik heb geen hoop meer.
Het doemdenken grijpt me bij de keel.
Ik heb geen verdriet meer.
Mijn ogen zijn dode kelders.
Ik heb geen gevoel meer.
Het mes door mijn hart bewijst dat.
Ik koester enkel nog momenten.
Het park, de sneeuw en de straatverlichting.
Ik koester enkel nog gedachten.
Eindelijk alleen te zijn.
Ik koester enkel nog de tijd.
Ook al draaien de wijzers al lang niet meer.
Ik koester enkel nog mijn schild.
Of hoe ik nooit ben wie ik denk te zijn.
De rook vult zich in mijn longen,
en gaat nooit meer weg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten