Vergeet mij, als ik daar lig, languit in het gras geworpen als voedsel voor de zon.
Ik wil alleen zijn, zoals iedereen. De luiken sluiten en in de blauwe lucht verdwalen. Het gaat niet. Het is te donker. 't Is te zwart.
Jonge wolven huilend naar de maan, opgroeiend als kleine bastaardkinderen met een rood broekje. Alles mag.
De warme gloed rond mijn lippen verdooft het een en het ander. Het is wel goed zo zeggen ze dan. Maar ik voel niets. Ik voel niets meer.
Er is geen toekomst meer. Zing je laatste lied en laat me slapen.
In het gras, als voedsel voor de zon.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten