We Dance, like, fuck.

Je praat.
Vreemd.
Als een vreemde.
Ach wat.

Bedaar nu maar zeg je.
Bedaar.

Ik was wat ik niet hoorde te zijn en wat ik ooit nog moest worden. Zonder meer na te denken, relativeren, doodgaan. Het kleine stukje zwart.
Het drijft op mijn bloed. Het komt boven en blijft boven.

Ik voel me niet.
Goed, zeg je.
Maar je gaat door.
Als geen ander.

Zo hoort het.
En ik weet niet wat ik wil.
Wat ik kan.
Wat ik wil kunnen.
Wat ik moet kunnen.

Ik weet niks. Nihil, nada, noppes, ...

Beletseltekens beletten verdere opsommingen.
Of verdere afdaling.
Aftakeling als geen ander. We blijven speren werpen naar het hart van anderen zonder erbij stil te staan, en in te zien dat we verkeerd bezig zijn. Verkeer dop onze eigen goede manier. De stukjes komen samen maar klikken niet. het enige wat wij nog horen te doen is puzzelen. Van 3 tot 12 jaar. 20 tot 100 stukjes. Allesomvattend in een cijfer. Eens ouder krijg je meer stukjes. Tot de stukjes ontelbaar worden. En alles een grote chaos wordt.