Niet te veel denken en godverdomme, laat me met rust. Het moeten toch niet altijd de gedachten zijn die de controle overnemen van het besef. God, besef, wat is het waard en wat zou het waard moeten zijn. Ik hoop dat je je verbrand aan het vuur. Mijn vuur. Mijn vuur dat ik spuw. Recht in je ogen. Een kwal is wat je bent en wat je zal blijven. Mocht je het niet weten, we zijn allemaal smeerlappen. En we zijn er trots op.
Mijn vriend, de mens.
En hoe hard ik ook probeer rustig te blijven. Het gaat niet, het gaat niet, het gaat niet. Laat me met rust, voor de zoveelste keer. En dan voor altijd. Een wens als een ander. Maar een oprechte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten