Wijselijk besloten we die dag achterwege te laten.
Het huilen deerde me niet.
Je ogen als walnoten gericht naar de toekomst. Het kastanje bruine haar dat ik ooit het mijne mocht noemen, waait nu de andere kant uit.
Ik geloof dat het een beetje herfst is, dat in mij woont.
En met die gedachte ga ik altijd slapen.
Als nieuwsgierigheid vervaagt en de sleur des levens zijn intrede doet,
wie zal er dan nog verkenner willen zijn?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten