O

Vermoedelijk dacht je niet dat ik de ware was. Je glinsterde, maar niet voor mij.
Verdorven lach, gedeelde smart. Zo stond het er.
Wanneer je de deuren opende en de zwoele zomerbries in onze armen vloog, stapte hij binnen.
Onuitgenodigd.
Verloren en ronddwalend als een verwonde eenhoorn.
En toch alles wat je ooit had gewild.
En ik, het zwarte schaap, bleef maar mekkeren.
Rijp voor de slachtbank. Mijn vlees is taai en onaangenaam. Het kleeft tussen de tanden.
En die bijten,
bijten,
bijten,
me een hap uit het gezicht.