Hond

Het gaat niet goed met me. Reeds tweemaal trachtte ik de hond van de buren de doden. Nadat ze waren gaan slapen, gaf ik het beest vergif. Ik weet niet wat me zo stoort aan die hond. Het kan het geblaf zijn. Het oneindige geblaf dat me 's nachts wakker houdt. Ik steek het daar op.

Maar het dier is slim. Dat of het lijdt aan anorexia. Want het laat zijn voedsel staan. Eerder probeerde ik het al te wurgen. Maar de lelijkerd beet me in de neus. Ik dacht er al aan om een jachtgeweer te kopen. Maar daar vertrouw ik mezelf niet mee.

Gisteren nog, vertelde ik aan de buurvrouw, wat een goede waakhond haar kleine Jack Russel is. Ik vertelde het met een licht sarcastische ondertoon. Maar het wijf leek me niet te begrijpen. Ze dacht dat haar Fido al meerdere malen een inbreker weggejaagd had, door het bloed aan zijn bek. Ik moest lachen.

Mijn psychiater zegt dat ik maar eens oordoppen moest proberen. Maar dan hoor ik de vogels niet meer zingen. En alleen dan, als die vogels zingen. Stopt de hond met blaffen.