O

Vermoedelijk dacht je niet dat ik de ware was. Je glinsterde, maar niet voor mij.
Verdorven lach, gedeelde smart. Zo stond het er.
Wanneer je de deuren opende en de zwoele zomerbries in onze armen vloog, stapte hij binnen.
Onuitgenodigd.
Verloren en ronddwalend als een verwonde eenhoorn.
En toch alles wat je ooit had gewild.
En ik, het zwarte schaap, bleef maar mekkeren.
Rijp voor de slachtbank. Mijn vlees is taai en onaangenaam. Het kleeft tussen de tanden.
En die bijten,
bijten,
bijten,
me een hap uit het gezicht.

O

Ik ben de tijger zonder strepen.
De liefde, zonder gevoel.
Ik ben de slaap zonder droom.
Het hoofd zonder gedachte.

Het bed voor twee,
met een plaatsje vrij.

Ik ben het drinken zonder doel.
De roos zonder doorn.
Ik ben de massa zonder volume.
De dove zonder zicht.

Ik ben de vergissing,
die je niet had moeten maken.