Little Boy

Het voedsel is rot.
Het drinken verdampt.
Stampt,
in mijn maag.
Als kleine jongen
in een ver Aziatisch land.
Lang, lang geleden
heeft hij gestreden
als geen ander.
Dorre plekken
op voeten en tanden.
Handen
zonder vingers.
Als kinderen
zonder ouders.
De wereld blijft maar groeien.
Kouder
en
kouder
en
kouder.

Uw loyale dienaar.

Ik heb geen liefste meer.
Mijn besef is weggevlogen.
Ik heb geen liefde meer.
Alles is opgebruikt.
Ik heb geen hoop meer.
Het doemdenken grijpt me bij de keel.
Ik heb geen verdriet meer.
Mijn ogen zijn dode kelders.
Ik heb geen gevoel meer.
Het mes door mijn hart bewijst dat.

Ik koester enkel nog momenten.
Het park, de sneeuw en de straatverlichting.
Ik koester enkel nog gedachten.
Eindelijk alleen te zijn.
Ik koester enkel nog de tijd.
Ook al draaien de wijzers al lang niet meer.
Ik koester enkel nog mijn schild.
Of hoe ik nooit ben wie ik denk te zijn.

De rook vult zich in mijn longen,
en gaat nooit meer weg.

And all the tears in your eyes started dancing when they saw me.

Het gapend gat dat verstopt zit in het achterste van mijn hersenpan
wordt groter en groter.
Het heeft alreeds het plichtsbesef en de wilskracht verzwolgen.
Binnen de kortste keren zal ik uit niets anders meer bestaan dan loze gedachten, oppervlakkigheid en een klein sprankeltje hoop.
Het is die hoop die er voor zorgt dat ik er nog steeds bij ben.
Bij alles wat gebeurd stel ik vragen. Vragen zonder antwoord.
Het zijn van die vragen die een mens doen doordraaien.
Ik heb het je al gezegd. En ik zeg het opnieuw. Telkens weer. Het geeft niks.